اصلاح طلبی دوم
خردادی یک پدیده ی انتخاباتی است. به طور کلی تحلیل ها، تاکتیک ها و ... این نوع
از اصلاح طلبی مبتنی بر فضای انتخاباتی است. فضایی که احزاب اصلاح طلب بعد از 4
سال دوری از جامعه باید به متن جامعه رجوعی دوباره می کردند. با دو رویی و نفاق
خود را افرادی سوپر مذهبی و مردمی معرفی می کردند و از مردم گدایی رای می کردند.
مردم هم از بیچاری به اینان اقبال داشتند. خوب کفش کهنه در بیابان نعمتی
"بود".
رسانه های
حکومت اصلاح طلبان را منافق می خوانند. من هم با این حرف موافقم. خیلی خوشبینانه
که نگاه کنیم اصلاح طلبان آنقدری که نشان می دهند آدم های دین باوری نیستند. اما
به خیال خودشان زیرک اند و به جای تلاش برای خارج کردن حربه دین از سیاست در صدد
تصاحب این حربه به نفع خود هستند.
بعد از سال 88
و تولد جنبش سبز فضای سیاسی کشور به طور کلی تغییر کرد. یکی از تغییر های عمده
بسته شدن دریچه ی انتخابات بر روی اصلاح طلبان و البته باز شدن دروازه ای به روی
جنبش دموکراسی خواهی بود. فضای مجازی پدیده ای بنام
"شبکه های اجتماعی"
را به جهان معرفی کرد. جنبش سبز نیز کار خود را در همین شبکه های اجتماعی پی گرفت.
تقریباً هیچ کدام از حرکت های این جنبش خارج از این شبکه ها سازماندهی نشد. نه
روزنامه ای بود. نه تلویونی.
اصلاح طلبان
اما هنوز نتوانستند خود را با چنین پدیده ای وفق دهند. (شاید علت این است که هنوز
به انتخابات امیدوارند) رفتار این گروه در جنبش سبز و فضای مجازی دقیقاً شبیه به
رفتار ها و تاکتیک های گذشته آنها در انتخابات است. نیازی به توضیح نیست که مثلاً
سخنرانی در یک مسجد پایین شهری برای یک مشت پیرمرد کچل که مشغول چایی خوردن با
استفاده از نعلبکی هستند با مدیریت یک سایت خبری در فضای مجازی که قریب به اتفاق
کاربرانش یا "بی دین اند یا دین باور سکولار" کاملا متفاوت است.
اعضای شبکه های
اجتماعی در فضای مجازی از هرگونه استفاده از اعتقادات دینی در سیاست متنفرند.
میزان اعتقادشان هم به دین زیاد مهم نیست. سکولاریسم در این شبکه ها به اندازه
کافی جا افتاده. آنقدری که اگر کسی از اعتراض شبانه بر پشت بام ها با فریاد الله
اکبر سخنی به میان آورد، خودش را مسخره کرده است.
